Hitchcock

'Achter elke grote kunstenaar staat een sterke vrouw' zo luidt het wat clichématig. Deze film had beter Alfred & Alma geheten. Je verwacht een film over de meester, je krijgt een prent over de midlife-crisis van zijn echtgenote, die schijnbaar een hoop bijdroeg aan zijn carrière. Nooit geweten, en gaandeweg de film begin je ook wel te twijfelen aan de feitelijkheid ervan... Stiekem heeft het ook wel wat lief feministisch. Alle goede ideeën waren eigenlijk van Alma! Helen Mirren vertolkt 'r heel kordaat. Thuis heeft ze de touwtjes sowieso in handen, op de set als het moet ook. Hitchcock wordt door Anthony Hopkins erg karikaturaal neergezet. Dat werkt alleen in de toch al geacteerde meer pompeuze passages, zoals het typische intro- en slotpraatje. Voor de rest is de man een nogal eendimensionale viezerik. Tussen het shoppen van de echtgenote (en haar mogelijke overspel) en Hitchcocks schranspartijen is er maar weinig tijd om iets van Psycho te laten zien. Het wordt nooit een kijkje achter het gordijn van de Wizard of Oz, de geheimen van het vak blijven geheim. Het blijven citaten. Een beetje een kleinering van de kijker. Psycho wordt gecomprimeerd tot de douchescene, en die wordt simpelweg overgedaan met Hitchcock als “dader'. Veruit het leukste moment is de première, met Hitchcock als The Man Who Knew The Audience.