'You
shall not escape the field.' 'Then I shall become the field!' Wheatley
weet van doorwerken, en vroeg of laat zal hij van een interessante
regisseur in een goede veranderen. A Field in England is zonder meer een
stapje in de juiste richting. Britse films die zich in de tijd van
Cromwell afspelen zijn eigenlijk te zeldzaam. (Een verdrongen episode
misschien?) De middeleeuwen zijn net voorbij, maar om nou te zeggen dat
er hier sprake is van de renaissance. Veel fysieke grappen over
constipatie, een heuse 'soa-test', en natuurlijk een hoop vrome
rituelen. 'If wishes were horses, beggars would ride.' De film zit vol
fraai geformuleerde 'Shakespeariaanse' beledigingen. 'Damn your
impudence, you obsequious little turd!' Een groepje kerels wordt door de
Voorzienigheid bij elkaar gebracht in een open veld. Twee kerels zijn
'hooggeleerd' – dat wil zeggen dat ze alchimistische dan wel
astrologische bedoelingen hebben – de rest is voetvolk dat nog nooit een
blik naar boven heeft geworpen. ('My balls scream like harpies.') De
hoogste pief (zeg, de
Witchfinder General) meent dat er een schat in het
veld ligt, en de manier om deze te vinden is nogal... anders. De domste
kerel loopt erbij als Klaus Kinski in een Herzog-film, en die sfeer
heeft de film zeker. Paddenstoelen zorgen voor
Wicker Man-psychedelica,
maar ik miste een momentje van kleur...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten