“It's a nigger on a
horse!' Bij Tarantino werken vreemde combinaties wél... Jay-Z en
Gatsby, dat ging niet samen, maar Rick Ross en 2Pac op de soundtrack van een western
met Duitse sagen-invloeden? Kein problem! Heel erg western is de film
eigenlijk niet, ik had toch een duidelijker The Good, The Bad and The
Ugly-gevoel verwacht. Django Unchained is uiteindelijk meer een
blaxploitation-film die zich 'toevallig' in 1858 afspeelt. Christopher
Waltz bewijst onbedoeld nog maar eens dat zijn rol in
Inglourious Basterds de rol van zijn leven was. Hij is hier als Woody Allen meets
Werner Herzog-achtige bounty hunter zeker niet verkeerd, maar toch
vooral maniertjes. (Het leukste grapje komt van zijn paard!) Jamie Foxx
is ook al een betrekkelijk leeg en straight character. Maar goed...
Karakters, schmaracters. Het gaat zoals gewoonlijk bij Tarantino om snappy
dialogen en bizarre (gewelds)botsingen. Beginnend met tandarts Waltz
die op uiterst galante wijze wat slavenhandel probeert te drijven...
Even later rijdt 'freeman' Foxx in een bizar 'valet'-pakje rond. De
helden reizen van hot naar her, en steeds zijn hun entrees het leukst.
De begroeting van 'house nigger' Samuel Jackson met zijn plantation
owner DiCaprio is bijvoorbeeld onvergetelijk. Binnenshuis is de film een weinig urgent spelletje. Maar iedereen heeft plezier, de kijker
incluis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten