Een
vriendin in coma, ik weet dat het serieus is, maar Farhadi maakt het in
Le Passé toch te groot. De grote Iraanse plotlijntjes-jongleur begint
weer ijzersterk. Een
indringende zwijgende openingsscene (de glazen wand is heel symbolisch)
toont twee van de hoofdpersonages. Een man is teruggekeerd uit Iran om te
scheiden van zijn vrouw. Bij haar thuis – ergens in een rommelig Frans
voorstadje – treft de man drie kinderen. Ook de nieuwe vriend (een Bruce
Springsteen on the edge of town-achtige Tahar Rahim) komt met tegenzin aansloffen. Veel
ongemak, een zwijgend haantjesgevecht. Maar ook heel intiem, zoals
Le Pere des Mes Enfants. De Iraanse man moet met een
van de kids in een stapelbed slapen, bijvoorbeeld. Je ruikt het
nachtelijk huis bijna. (Proust!) Supergoed. Je voelt dat alle aanwezigen
pijnlijke verhalen hebben, het probleem is nu juist dat Farhadi die in
het tweede uur allemaal héél duidelijk gaat stellen. Het moment dat het mis
begint te lopen is makkelijk aan te wijzen. De Iraanse man zit met het
oudste kind – niet het zijne – op een terras info te vissen bij een
werkneemster van de huidige vriend van zijn ex. (Volgt u het nog?) Dat
ene zinnetje zegt het wat mij betreft. De boel wordt net even te
ingewikkeld, te soapy, met een te grote nadruk op het meest gruwelijke
element. Farhadi is getalenteerd genoeg om de film bovengemiddeld goed
te houden, dat wel. En zijn dialogen kunnen in het beste toneelstuk mee. Ook Le Passé stemt ten slotte wél tot nadenken:
is er bijvoorbeeld een aanwijzing hoe de moeder haar pols heeft geblesseerd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten