Een
nieuwe priester, een nieuwe vrome film. Deze keer mag Ricardo Darin
('de pa van Luis Suarez', uit El Aura) de katholiek in crisis vertolken.
Maar hij is niet enige. Ook Jerome Renier (de pa uit
L'enfant) doet
mee. Beide mannen zijn in het intro al opgezadeld met duidelijk
'aanwijsbaar' malheur, een eerste teken dat het scenario zich langs
gangbare melodramatische lijnen gaat afspelen. De setting is wél leuk.
De witte olifant is een gigantisch betonnen geraamte. Ooit bedoeld als
ziekenhuis, zo'n echt modernistisch links prestige-project. Ironisch
genoeg is het nu een 'slum'. Priesters worden zo een soort social
workers, en zitten middenin Cidade Deus-achtige ellende. Eén van de
allerbeste gangster-scenes uit het filmjaar komt zodoende – toch verrassend – uit deze
film, wanneer Renier een lijk op moet gaan pikken. Met een vers
uitgetrokken crimineel hemd als blinddoek wordt hij door smalle
gangetjes geleid. Filipijnse toestanden. De perikelen van de priesters
'thuis' steken daar witjes bij af. Bovendien begint het langzaam te
ergeren dat ze worden omringd door mensen die 'help me padre!' roepen.
Richting einde lijkt zelfs regisseur Trapero (Familia Rodante) iets van
cynisme te gaan voelen voor deze vorm van ontwikkelingshulp. Wordt het
systeem niet in stand gehouden? Is dit geen al te gemakkelijk
martelaarschap?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten