Oude
rotten worden moe. Richard Gere ziet er hier nog precies zo uit als tien
of zelfs twintig jaar geleden, maar zijn kop lijkt met watjes gevuld.
(Botox wellicht...) Zijn ogen kunnen bijna niet meer open. Alles aan
deze saaie maar degelijke film moet vertrouwd voor hem voelen.
Rondsjokken op een kunsttentoonstelling (
Internal Affairs!) en als
hoofdpersonage een shady figuur spelen. Tim Roth oogt nog een graadje
uitgebluster, hij besloot daarom op de set bij te slapen, en de hele
film zo verticaal mogelijk door te brengen. De detective hangt over zijn
stoel als Nicolas Cage in een b-film. Grappig, maar of dat de bedoeling was. Ik had van tevoren helemaal niks over Arbitrage
gelezen, waarmee de snelle en grote wending van het verhaal een echt
rake en verrassende klap wordt. De film ontspoort daarna echter zelf ook
– gechargeerd – want er volgt een 'kwartjes'-verhaal. Kwart van een
verhaaltje hier, kwart van een dialoogje daar. Alles snel weggedraaid.
De familiezaken van louche hedgefund-koning Gere worden verdeeld door
Susan Sarandon en Britt Marling, waar het voor het gemak maar gewoon
alleen Sarandon had moeten zijn. Detective Roth leidt teveel af met zijn
ouderwetse politiefilm-tactieken, waardoor de echte financiële
malversaties helemaal op de achtergrond verdwijnen. Misschien is dat wel
realisme, glibberige cijfertjes. Can't touch that.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten