Soderbergh
blijft nog even hangen in de medische thriller-sfeer van
Contagion. Er
wordt weer een hoop aangestipt. Het belang van de farmaceutische lobby,
maar ook hoe de media (commercials, boeken) invloed hebben op hoe mensen
over hun eigen ziekte denken. Depressies in dit geval, big business
voor pillenpushers, zéker in Amerika. Rooney Mara heeft 'r last van, en
de symptomen verhevigen zich als manlief Channing Tatum uit de
gevangenis komt. (Hij zat er voor 'insider trading', niet toevallig
gezien de tijdgeest én hoe het scenario zich ontwikkelt.) Intense Mara
belandt op de bank bij psycholoog Jude Law, die het vooral zelf moeilijk
heeft. Het lijkt wel alsof ie zich hier plots realiseert dat hij een
oude, kale man is geworden. (Sowieso een van de weinige A list stars die
gewoon langzaam kaal wordt... En daar is nog geen medicijn voor, geloof ik.) Zijn
psychologenrol heeft wat pot-sierlijks, maar in de loop van de film
klopt dat wél. Zo haalt Catherine Zeta Jones hem akelig rechts in. Met
elke twist (en er zijn er vele) wordt de film platter en platter, tot er
een flinterdun film noirtje overblijft. Misschien had De Palma beter
kunnen regisseren, gezien diens
jongste, én de laatste wending hier.
Jammer, want op de momenten dat de gekte van de personages en de
malligheid van het script in evenwicht is heb je toch een soort
Shutter Island.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten