Een
doorgedraaide samoerai met een Youp van 't Hek-ziekenfondsbrilletje.
Dat moet Takashi Miike zijn. Neen! Dit is een film van Hitoshi
Matsumoto, bekend van het even absurde Symbol. Waar de slapstick zich
daar in een 'lege' kamer afspeelde, is de achtergrond hier 'ingekleurd'.
Met samoerai's dus, in de feodale wereld van Japanse historische
drama's. Uiteindelijk gebeurt er echter precies hetzelfde als in Symbol.
Een oenige man raakt 'opgesloten', en begint aan een eindeloze reeks
pogingen om zichzelf uit deze gevangenschap te bevrijden. De wanted man
wordt opgepakt en krijgt 30 dagen om de 'petit prince' aan het lachen te
maken. Lukt dat niet, dan rest hem seppuku. Het is een grimmige straf,
voor een queeste die je ook in een Disney-film zou kunnen aantreffen. De
samoerai krijgt hulp van zijn dochter, een vastberaden helium-versie
van Pippi Langkous. Ook de bewakers doen vrolijk mee. De grapjes die de
man opvoert worden gaandeweg de maand almaar spectaculairder,
dieronvriendelijker en hopelozer. De film is echt onwaarschijnlijk
melig. 'Waarom dacht je dat een noedel door je neus ophalen een goed
idee was!?' 'Let's just die!'. En net als een mierzoet einde de enige
conclusie lijkt te zijn, weet de film toch nog Japans te verrassen.
Compromisloos, muzikaal, metafysisch. Inderdaad, gewoon het slot van
Symbol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten