Abominabel
slechte Britse coming of age-film. Ik heb nog nooit zo'n ongeïnspireerde
sixties-verbeelding gezien. Natuurlijk wordt het beeld dat wij van die tijd
hebben bepaald door films – en is het aardig daarvan af te wijken – maar
door de moderne cameravoering en de hippe looks had deze film net zo
goed in 2013 kunnen spelen. Ginger (Ellen Fanning) and Rosa (Alice
Englert) moeten ' best friends forever' voorstellen, maar tonen
onderling de hele film lang niets wat daar op wijst. 'We tell each other
everything', meldt Rosa triomfantelijk. Dat dat nog gezegd moet worden,
zegt genoeg. De film gaat eigenlijk meer over de ouders van Ginger. Pa
is 'iets' creatiefs. Moeder lijkt gebotoxt en al meer op Lolo Ferrari
die per ongeluk in een kitchen sink drama is belandt. Hoewel Rosa in dezelfde straat
woont is háár moeder ineens schoonmaakster, terwijl de pa van Ginger
een 'yacht' heeft. Op de boot ontstaat het enige geslaagde moment, wanneer
pa zijn verheven 'ideas of freedom' in praktijk brengt, en Ginger een
potje schreit. Haar pijn is begrijpelijk, maar de film legt een
Detachment-achtig debiel verbandje met de 'ban de bom beweging',
waardoor overspel zo erg als een nucleaire oorlog wordt. In de slotscene
brullen alle personages conveniently op een rijtje verzameld het uit.
Ginger laat nóg maar weer eens een traantje. De kijker ook, om heel
andere redenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten