Everybody
Wing Chun tonight? Het is een van de vele varianten van kung fu die in
The Grandmaster ter sprake worden gebracht. Zonder dat de leek er verder
veel wijzer van wordt, want het blijft toch onnavolgbare combinatie van
galante 'kom maar op'-handbewegingen en dodelijke trappen. Wong Kar-wai
is zelf zoals gebruikelijk meer geïnteresseerd in de kick van de mooie
beelden. Gaandeweg verwordt de film zo tot een nogal willekeurig
'ballet' op verscheidene locaties. Het begin belooft nog een coherente
introductie tot de martial arts. Een oude kerel doet afstand van zijn
kung fu-troon, en de opvolger krijgt een spoedcursusje in stijlen. De
Asian Obama look-a-like houdt het zelf simpel, maar is de meeste abracadabra de baas. Uitgezonderd een opvliegende én vliegensvlugge dame
dan. Een soort platonische vechtromance volgt, en dat door de decennia
heen. Het mooiste aan The Grandmaster zijn juist die melancholische 'de
tijd verglijdt'-passages. Door al de groepsfoto's lijkt het soms
Yi Yi
wel! Wong vindt zelfs nog wat tijd voor wat zijn trademark gritty
grotestadsmelancholie. De man is en blijft de Grootmeester van Slow
Motion. Het aantal personages had echter een stuk gecomprimeerder
gekund, nog in het laatste half uur treden bijrollen op de voorgrond
waarvan de achtergrond en het nut me volslagen onduidelijk bleef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten