'What ís in room 237?' 'Whatever you say
Lloyd, whatever you say.' De Žižek-methode op één film toegepast, door
wat internet-afficionados. Ja, things go batshit insane. Religie 'shinet'
door afwezigheid, maar de andere gebruikelijke web-denkramen zijn
aanwezig. (Nazi's, seks, cijfers.) Geen van de geschetste theorietjes
over 'de waarheid achter' The Shining overtuigt afzonderlijk, maar bij
elkaar bewijzen ze moeiteloos dat Kubrick een belachelijk slim genie
was. De film fokt zonder meer met diepe angsten. De genocide op de
indianen en de holocaust-theorie vertonen raakvlakken en lijken me nog
enigszins plausibel. Het hotel staat ten slotte op een indian burial
ground en Kubrick was ook werkelijk van plan een film over de holocaust
te maken. Het maanlandings-verhaal daarentegen... Room 237 is het leukst
op het meta-niveau. Het zoeken naar clous, het eindeloos staren naar
beelden. Frame voor frame. Alsof je in het spookhotel gaat wonen. Zo
wordt Room 237 bijna net zo creepy en spannend als de echte film. The
devil is in the details. Mooiste moment: een van de geïnterviewden wordt
onderbroken door zijn jengelende zoon. Hij legt later zelf het
verbandje. Leukste verrassing: de fijne seventies-synths soundtrack
blijkt in de aftiteling van
Jonathan Snipes. Een kerel die ooit nog alle
sporen van mijn debuut-album redde – mijn pc was te traag geworden – en
vanuit Los Angeles naar Breda stuurde. Dan ben je een goed mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten