'Bitch
I got 8 balls!' Het meegebrulde liedje van Rick Ross is een van de
weinige enerverende momenten in The Bling Ring. Dit is de Ondraaglijke
Leegheid van het Bestaan. En dat bij een stel tieners. Dat je als blasé
Hollywood-ster nou
(n)ergens in je dure kar rondjes racet, oké... Maar als
zeventienjarige? Dan ben je toch bevangen door hormonale joie de vivre?
De film begint nog wel aardig, als de 'zo zou het werkelijk kunnen
gebeuren'-versie van
Spring Breakers. Een new kid on the block arriveert
in de Hollywood Hills. De Jamie Cullum-achtige jongen twijfelt aan zijn
uiterlijk (dat zie je ook niet vaak in films) terwijl de meisjes
'oozen' van het zelfvertrouwen. De jongen blijkt een even fervent
modewatcher als de chicas, en als homoseksueel vormt hij verder ook geen
testosteron-'bedreiging'. (Ik vond het een beetje jammer...) Nu is hij
gewoon part of the gang, die Hollywood cribs met bezoekjes begint te
vereren onder het slaan van kreetjes als 'awww' en 'cute'. Na het tweede
huis geloofde ik het wel, zeker als er huis na huis wordt maar géén echte
dialoog gevoerd. (En dat zou toch moeten kunnen, gecrasht met
joints in het huis van Paris Hilton...) En waar Korine gewoon één grote
muzikale cocktail van lust serveerde, wordt elk liedje hier na tien
seconden gekild. Voor niets. Coppola durft pas aan het eind wat cynisme
toe te laten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten