Chinese
immigranten zijn een interessant 'volkje'. Als het ene projectje niet
lukt, pakken ze met even groot fanatisme een volgende aan. Io Sono Li
geeft een mooi gewone mensen-film inkijkje in hun wereld van hard
werken, volhouden en heimwee. Li is een Chinese moeder in Italië. Ze
woont op een gammel kamertje en is in feodale dienst van 'de
organisatie'. Die bepaalt wat zij doet, zodat zij haar 'schuld' af kan
lossen en héél misschien haar zoontje over kan komen. In het begin van
de film werkt ze nog in een naaiatelier, maar even later wordt ze tot
uitbaatster van een vervallen 'osteria' benoemd. In het sympathieke
kroegje komen alleen nog oude mannetjes, die op hun beurt óók alleen
maar schulden in het boekje naast de tap hebben. De mannen zijn vrijwel
allemaal vissers, en dat schept een band. Ook de pa, en de grootpa, en
de overgrootpa van Li waren zeelui. 'Maar hun zee is heel anders, veel
kleiner' peinst de poëtisch aangelegde Li. Het gerommel in het café is
veruit het leukst aan de film, want zodra er een echte band moeten
worden gelegd (met één van de oude mannetjes dus) wordt de film
duidelijk minder. Erg goed geacteerd wordt er niet, en de
'tegenwerkingen' in het plot zijn onnozel flauw. (De slechterik lijkt op
Silent Bob.) Io Sono Li blijft zo vrij eenvoudig, maar straalt wel een
aangename, vastberaden rust uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten