Hartstikke
lieve film, die tegelijkertijd doet schateren én stilletjes maakt.
Gehandicapten en seks is een lastige combinatie, maar doordat de film er
totaal niet pathetisch over doet wordt het geen tear-jerker kleenex
Oscar bait. Niet dat John Hawkes (want hij speelt de maagdelijke
polio-lijder) geen awards verdiende; hij doet het intens. (En met
een jongenslijfje.) Laura Linney is nog een stuk dapperder. Ze trekt als
'sex surrogate' (Philip K Dick-woord!) het juiste therapeutengezicht,
en praat prompt over doelen. (En wat jíj wil.) De favoriete onderwerpen
van haar beroepsgroep. Maar deze therapeut gaat dus uit de kleren. (En
hoe.) The Sessions rommelt er in het eerste kwart de backstory doorheen.
Daar is niet zoveel te halen. Willem Defoe is een parodie op een
priester, passend bij de goedgemutste, licht ongemakkelijke meligheid
van de film. Ook de andere 'assistenten' van de ijzeren long-poëet zijn
clichématig. (Zo ongeveer alle rassen flitsen langs...) Maar de
kwaliteit schiet als een 'substantial erection' omhoog zodra Linney
verschijnt, en de sessies beginnen. De therapeut geeft onze boekenwurm haast geen kans om zenuwachtig te worden. Het hoogtepunt is een
half uurtje later Proustiaans intiem. Wuivend gras, een schipper op de
zilte zee. Het laatste kwart is wel wat overbodig. Zakelijke,
therapeutische seks zonder band (en vooral zónder twee gelijkwaardige
partijen) dáár durft de film zich toch niet aan te wagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten