Lijnvlucht,
zou de meer dan correcte Nederlandse titel zijn. De leukste scene
schetst op hilarische wijze de voordelen van drugsgebruik. Met dank aan
John Goodman. 'Here comes the banana boat!' Tarantino had het niet beter
gedaan. Je verwacht het niet in een Zemeckis-melodrama, dat daarna (en
ervoor) gewoon over God, het lot, en alcoholisme gaat. Echt doorgepakt
wordt er dus niet, ondanks een uitstekende (en sexy) openingsscene. Van een tiet
naar een Joe Cocker-song. 'I'm not feeling too good myself'. Denzel
Washington speelt de haantjespiloot, die letterlijk uit de bocht vliegt.
Het pijnlijke is dat het ongeluk niet eens zijn fout is, maar hij wél
alle schijn tegen heeft. Parallel aan zijn avonturen zien we Kelly
Reilly met een heroïne-probleem worstelen. Zodra de twee in een
Desplechin-achtig ziekenhuis-momentje door een 'chemo brain' bij elkaar
zijn gebracht is de film echter prompt klaar met de vrouw. Qua acteren
de wijze keuze, maar waarom dan die verhaalstructuur op poten gezet? De
piloot belandt in een typisch Amerikaans proces. Iemand moet boeten, en
in het kapitalisme kan dat nóóit het bedrijf zijn. Zo wordt het einde
weeïg en fout. Tussendoor zijn er echter genoeg fijne scenes, met Don
Cheadle en Bruce Greenwood als aangevers op Denzels ramkoers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten