Moest
wel een beetje om mezelf lachen. In
Silver Linings Playbook redt een
bloedmooie meid de 'deviant', en vond ik dat maar irritant. In Straight
Time lijkt echter hetzelfde te gebeuren. Is het dan ineens wel oké als
we een gouden, haast Franse seventies Hollywood-film zien? (Ja! Ja! Ja!) Dustin
Hoffman komt in scene één uit de gevangenis en dwaalt door L.A. De
ochtend erna meldt hij zich bij de reclassering. Hij krijgt meteen een
veeg uit de pan van de heerlijke 'pig' M. Emmet Walsh. Het is het begin
van het niet te winnen gevecht tegen 'The Man' én het oude leven. Het
eerste half uur is van Altman-klasse vol alledaagse rommeligheid. Dustin
op bezoek bij een oude kompaan, wiens vrouw (Kathy Bates) níet op hem
zit te wachten. De twee oude vrienden slepen met een matrasbodem om
Dustin's nieuwe kamertje aangenamer te maken. Het knappe meisje komt ook
als vanzelf. Theresa Russell is op en top seventies (de broeken!) en
het geflirt en het eerste handje onder tafel zijn heerlijk romantisch.
Schrijnend mooi is de omineuze aarzeling van de ex-convict. Hij durft
het zelf nauwelijks te geloven. Kan het werkelijk zó goed gaan? Nee dus.
De glazen wand 'valt' er letterlijk weer tussen, en Straight Time wordt
weer Crime Time. Harry Dean Stanton draaft op voor de spannende heists,
en Ulu Grosbard doet zijn beste Dassin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten