'He may be a zombie,
but he's my only son.' Truffauts Day For Night in Japan. Met zombies
dus. En houthakkers. The Woodsman is in de fraaie openingsscène zagend
aan de gang als een iel mannetje met pet hem komt storen. 'Sorry we're
shooting a film!'. Het kost wat tijd voor de simpele houthakker een en
ander duidelijk is gemaakt. 'Kan ik wel snoeien?' En hop, daar gaat ie
de boom weer in, als een mythisch wezentje uit een Takashi Miike-film.
Meteen Zen-magisch. De film neemt ook daarna overal de tijd voor. Dit is
zo'n komedie waarin het tien minuten wachten is op de volgende grap.
Maar die is dan wél raak. Bovendien worden de stiltes met melancholie
gevuld. De houthakker sluit een vriendschap met de piepjonge en
bloednerveuze regisseur van de zombie-productie. Hij kan wel wat
vaderlijke kordaatheid gebruiken. De twee hebben een handvol prachtige
'bonding' scenes. De mooiste is aan een eettafeltje en zorgt voor een
kleine maar hartverwarmende psychologische doorbraak. Ondertussen loopt
het hele dorp uit. Nadat de houthakker als eerste een rolletje heeft
gekregen is het houten hek van de dam... De soundtrack maakt het af, met
een paar naïeve Me and You and Everyone We Know-melodietjes. Het slot
is pure transcendente traumaverwerking. J.D. Salinger would approve.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten