Woah Boy, roepen gaat wat ver, maar ondanks het
kwaliteitsverschil kun je Oh Boy zeker als de depri-jongetjes-versie van
Frances Ha noemen. En dus bijna zo geslaagd. Quarter life crisis, balletvoorstelling, zwart-wit
beelden, wandering, het zit er weer allemaal in. Hier door de ogen van een
gesjeesde, lichtjes elitair uitziende student. Gedurende de film (die
één etmaal toont) sjokt Niko door Berlijn en komt hij een stoet
vreemden, vrienden en vage bekenden tegen. Het patroon is ongeveer als
volgt: de jongen doet afwerend, opent zich dan toch, waarna de mensen
alsnog terugdeinzen. Maar is dat wel zo? 'Misschien ben ik zelf gewoon
raar', peinst hij. Het acteerniveau wisselt nogal, op de mindere
momenten is Oh Boy een film die je goed moet willen vinden. Gelukkig
zijn voldoende match-ups tragikomisch raak. De pa van de jongen
bijvoorbeeld. Oozin' succes (met golfpetje) zorgt hij voor nog meer
Ferris Bueller gone depressed-vibes. Ook Niko's kompaan Matze (met
festivalhoedje) mag er wezen. Hij zorgt voor wat hilarische
filmreferenties ('Jemand sollte diese Stadt ausmisten.') en sleept Niko
mee naar een film-opname. (Altijd goed voor wat extra Woody en
Fellini meta-credits.) Matzo zit ook bij de cruciale balletvoorstelling,
waar de film eerst op zijn grappigst is, en vervolgens een pijnlijke
afslag neemt. Seks als nutteloze wraak. Beware for the Borderliner.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten