'Oh
I wish I was in the land of cotton.' Elvisje. Volgens mij is hij al
decennialang slechts het icoon der losers, maar zelfs in die vorm blijft
hij onverslijtbaar. In deze fijne film zag ik ineens wat hem nou die
meerwaarde geeft, vergeleken met bijvoorbeeld Endemol-held André
Hazes... Het is het pak. Iedere volwassen man kan het Elvis-uniform
aantrekken, en zich een heupwiegende ster voelen. Zo zie je maar dat
kitsch toch kan werken. Het Argentijnse El Último Elvis speelt gezellig
met de arthouse-clichés, en volgt een verbluffend goede Elvis-imitator. 'God heeft
me Zijn stem gegeven'. ('Ik probeer wat aan te komen', zo verklaart de
dikzak zijn voorkeur voor banaan-pindakaas-sandwiches.) Maar wat
verklaart hij níet vanuit het leven van zijn held? Er is enkel en alleen
Elvis, en daarmee is de kerel een lekker onaangepaste egoïstische
klootzak.
Mister Lonely. Zelfs dochterlief heet Lisa Marie. Het scenario
zadelt de twee met elkaar op, maar wie een feel good vader-dochter-film
verwacht komt bedrogen uit. Het blijft bij wat korte momentjes, die
bijna allemaal ook weer gewoon met de muziek van... nou ja. Het punt is
duidelijk. El Último Elvis is zo'n film die de negentig door financiers
geëiste minuten haalt met negen minuten slome aftiteling. Geen grote ideeën,
maar de kleine 'pitch' waaruit de film bestaat wordt met veel klasse en
g-a-a-a-a-l-m binnengeslagen. Ik denk dat ik Elvis As Recorded At
Madison Square Garden nog eens opzet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten