Frances Woah!
Maakt alle verwachtingen waar. Greta Gerwig en Noah Baumbach waren al
helden, maar zijn wéér wat in mijn achting gestegen. Dit is Baumbach's
Manhattan. 'I tried to make a frittata, but it's really more of a
scramble. Gretta (Frances) doelt op haar kookkunsten, maar het geldt evengoed voor haar leven. 'I look like I'm asking a question.' Ze is 27 ('old!')
maar zit nog vol met kinderlijke energie. Frances heeft in Sophie
(Mickey Sumner) een lichtjes dominante kompaan. 'We are like a lesbian
couple that doesn't have sex anymore.' Voor de seks wordt gescharreld,
maar verder hebben ze aan elkaar genoeg. Of hadden ze, want Sophie
begint aan het Saaie Burgerlijk Echte Leven. En dat doet pijn bij
Frances. Het confronteert haar met haar eigen richtingloze energie.
Grapjes werken ineens niet meer. ('We're the same person, but with
different hair.') Wat nu Frances? 'Ik ga naar Parijs, en dan moet je
Proust lezen.' Eén tel later: 'Misschien moet ik éérst Frans leren om
Proust dan in het Frans te lezen...' Anderhalf uur lang jakkert de film in
een haast verslavend hoog tempo langs kleine gebeurtenisjes. Frances
hopt van huis naar huis, en elke keer als de film weer een close-up van
haar gezicht toont zien wij álles. Elk deel is constant de som. Of
Frances nu in bad ligt te peinzen, een beetje beschaamd emotioneel
afscheid neemt van haar ouders, of aan het einde vastberaden (en met een
doel!) op haar lip bijt. Wat een film, wat een vrouw. Iedere lezer van
dit stukje zal zich in haar herkennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten