Briljant Italiaans pareltje in die sukkelig goeie
Benigni-traditie. Of, hoe de naïeveling zich laat nekken door zijn eigen
dromen. Reality begint met een uitgebreide bruiloft, misschien wel het
meest overdreven momentje uit een mensenleven. Een bezegeling van iets
wat al was wordt ineens tot een melodrama verheven. In de weelderige
openingsminuten maken we het mee op een soort sprookjeskasteel. Als kers
op de taart komt er een speciale gast tevoorschijn, een heuse celebrity
uit 'Grande Fratello'. De man is hilarisch, doet zijn Ruud-ding, en
jakkert door naar de volgende bruiloft. Hij wordt nagekeken door het
hoofdpersonage, een dromerige drag queen. Zijn blauwe pruik is
afgewaaid. Magisch melancholisch, en die vibe wordt het volgende uur
moeiteloos vast gehouden. De kerel is de leukste thuis, en op de
visstand, maar ja... Dat kan toch niet alles zijn? Zijn knuffelig warme
Napolitaanse obesitas-familie schreeuwt hem naar de Big Brother-audities. Cinecittà. Prachtig is de parallel met de bruiloft, die ten slotte
plaatsvond op een even nep complex. De mooiste scene zien we expres
niet. De auditie zelf. 'Ze waren sprakeloos! Ik vertelde ze dingen die
ik zelfs pa nooit verteld heb!' Moderne tijden in één zinnetje. Het
tweede uur weet de farce helaas niet helemaal buiten de deur te houden,
maar met hulp van een piekfijn pingelende Efteling-soundtrack van
Alexandre Desplat komt alles toch nog surrealistisch goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten