Zo
ontzettend links, dat ik haast advocaat van de rechtse duivel ga spelen. De Argentijnen zijn al een paar jaar bezig de beerput van hun
dictatuur open te gooien, en ook deze film past in die trend. Men doet
niet eens meer de moeite om de slechtheid van het regime te schetsen.
Dat moeten wij maar aannemen. Het geeft een ironisch effect, omdat de
helden van de film (gestaalde kameraden!) zelf ook nogal militaristisch
en sektarisch zijn. 'Dood of Perón!'. Aan het begin van de film keert
een jongetje vanuit Cuba terug naar het moederland. Zijn undercovernaam
is Ernesto. 'Denk aan hoe Che de Congo bezocht!' zegt pa. Na de
hereniging begint de familie aan 'illegale' activiteiten, merendeels
buiten beeld. Op de echt spannende momenten veranderen de beelden in
tekeningen, een fraaie graphic novel-zet. Bevreemdend, net zoals die hele situatie
voor een kind moet zijn. Verder volgt er eigenlijk een gewone,
saaie bildungsfilm. Het jongetje ontdekt de meisjes, en zij hem, wat
nogal wonderlijk is, want het is een oncharismatisch mannetje. De
volwassenen zingen ondertussen sentimentele liedjes. Heel voorzichtig
probeert de film aan te stippen dat kinderen en revolutie niet
samengaan, maar van harte gaat dat niet. In de aftiteling draagt de
regisseur de film op aan zijn in 1979 verdwenen moeder. Het maakt het
voorgaande prompt persoonlijker, maar ik had het eerder willen merken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten