De
Before Midnight-reeks, maar dan
in hotelbedden, kon je overal lezen. En het klopt ook wel. Zo intiem als
Delpy en Hawke en hun hotel-poging tot romantiek 'omdat het moet' wordt
het echter niet. Daarvoor leent de situatie van een moderne one night stand
zich ook niet. 'I'm never gonna call you', meldt de dame van het
stelletje. Ze lijkt op een gepensioneerde Russische tennisster (of
gewoon Mary Pierce?). Haar kompaan is zo bekeken een willekeurige Spaanse voetballer uit een scheermesjes-reclame. Dat hij schrijver is, is weer eens
volslagen onnozel. Natuurlijk belt de vrouw tóch. De eerste trits
hotelkamers wordt nog optimaal benut. Echt sexy, geil of expliciet is de
film helaas niet. Al snel wordt er onder de dekens vooral gebabbeld.
Maar waarover? Aanvankelijk wil het tweetal niet aan 'small talk' doen
(we hoeven niets van elkaar te weten ten slotte), maar diepzinnigere
gedachten, daar moet je ook maar net opkomen. Halverwege doet het
scenario dan maar het onvermijdelijke. Drama talk. Obstakels, plannen,
kortom een veel minder 'alledaagse' film dan had gemoeten. Dan blijven
me toch eerder de lawaaiigere passages bij. 'I'm the king of
Liechtenstein!' Naakt staan schreeuwen op een hoteldak. Overspel is ook
gewoon een fijn excuus om in alle opzichten stout te zijn. Wel vreemd
dat de titel de kamers telt, maar de film dat níet doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten