Sarah
Polley op meta-documentaire toer, het is een verrassing. De beeldtaal
is overduidelijk geïnspireerd door haar landgenoot Guy Maddin - met van
die pseudo-flashbacks gefilmd met Super-8 - maar het verhaal is minder
mysterieus, en nog persoonlijker. Wat begint als een nostalgisch
gestemd eerbetoon aan haar vroeggestorven moeder verandert in een eigen
variant op
Searching For Sugar Man. (Het helemaal verklappen zou zonde
zijn.) Net als Sugar Man is het daarmee typisch een 'documentaire' die
de feiten zelf in een bepaalde volgorde serveert, flirtend met fictie,
vol nagespeelde scenes. Het leuke is dat dit ook uitgebreid benadrukt
wordt. We maken zelf het verhaal van ons leven, andere mensen zien in
dezelfde feiten iets totaal anders. Geniepig is dat Sarah zelf veelal
buiten beeld blijft, maar ondertussen wel als regisseur (en schrijver)
bepaalt wat wij te zien krijgen. Zo heeft zij al haar talking heads
onder controle! (Een parade van Feisty zusjes en emotionele broers.)
Polley is als kindsterretje natuurlijk afkomstig uit
een acteernest, wat garant staat voor smakelijke verhalen, en
excentrieke mensen. Een begrafenis wordt zo een 'production'. 110
minuten is wel véél te lang, de stiptheid moet Polley nog van Maddin
leren. Aan de andere kant, wie wil de anekdote missen van een jankende
Sarah in
prehistorisch kostuum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten