Het
lijkt me wel leuk, als wereldberoemd arthouse-regisseur de wereld rond
reizen, en overal een 'homegrown' movie maken. Kiarostami schiet hier
(met Frans geld) een Japanse film. Zozeer zelfs dat ik de hand van de
man er nauwelijks meer in zie. Dat is dan weer het gevaar van zulke
projecten, regisseren is sowieso al een subtiele communicatie-klus,
heeft dat wel nut als je geen Japans spreekt? Autorijden is in elk geval
overal ter wereld hetzelfde, en Kiarostami is er groot fan van. Deze
film zit weer vol met ritjes, waarvan de eerste het beste is. Nachtelijk
Tokyo, een animeermeisje op weg naar een klant. Op haar foon staan
voice-mails van oma, die ergens op haar wacht. Het meisje verkeert
duidelijk in dubio of ze haar grootmoe moet zien (heeft ze soms met haar
familie gebroken?). Dan maar door naar de klant. Die oude kerel heeft
toch wat Perzisch. Een goeie witte snor, een vleugje Kader Abdolah, en
een baan als intellectuele vertaler/schrijver. Even lijken er kansen op
meta-ferelen – schrijft de man dit allemaal? – maar de film blijft
gewoon doorkabbelen. De man heeft vooral behoefte aan gezelschap, en het
wat domme meisje aan slaap. Morgen heeft ze een tentamen sociologie.
Daar lijkt ze toch wat te sullig voor, op het Italiaans
belachelijke af, maar langzaam wordt de eerst zo lekker wegdoezelende kalmte
unheimischer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten