Ja, zeg
er maar eens wat over. Het is een mannetje, die regisseur Shane Carruth. Hij
speelt hier weer een van de hoofdrollen, en doet dat best Ben
Affleck-achtig. Bovendien schreef hij óók nog de cruciale soundtrack.
Upstream Color is zonder al teveel budget en tamtam een film op zijn
Terrence Malicks. Eentje voor
OMC. Een maalstroom van associaties,
parallellen en stemmige strijkers. Carruths geslaagde eigen toevoeging
aan de mix is de sci-fi. Ik moest ineens aan spaceboy Christopher Froome
denken, die onlangs van zijn Keniaanse parasiet werd verlost. Zul je
zien dat ie nu ineens ook z'n talent kwijt is! Microbiology goes macro,
mensen sjouwen in Upstream Color rond met wormpjes in pillen. Kortom de
science gaat voor de fiction. Maar voor de film echt heel body-creepy
wordt ontstaat er een Eternal Sunshine-romance. Carruth en de geweldige
hoofdrolspeelster Amy Seimetz ontmoeten elkaar in de trein, en lijken
elkaar van vroeger te kennen. Dan gaat het los met de verwarring.
Zijn ze volkomen identiek? Wie heeft wát met hun herinneringen gedaan?
En waarom loopt de varkensboer experimentele avant-garde electronica op
te nemen... Ik moest achteraf gewoon de bijsluiter lezen, maar ergens na
de sensualiteit wordt de film opnieuw intens. Als je hele universum
gemanipuleerd intelligent design is, en de concrete schepper bestaat, would you kill
him? (Nonsens, maar hé...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten