Er
glipt toch elk jaar weer een superheldenfilm doorheen. Ik kan maar niet
onthouden dat Pan's Labyrinth de uitzondering is, in Guillermo del
Toro's comicbook-oeuvre. Pacific Rim is een stuk leuker dan
The Avengers, dat wel. Het poogt zowaar een lopend verhaal te zijn. Met
mensen. En machines. 'We're a walking nuclear reactor! Dino's 2.0 zijn
bezig de aarde te vernietigen, dus de mensheid zet alle
meningsverschillen opzij en stuurt een soort Transformers op de
monsters af. Elke Transformer wordt bediend door twee personen (één voor de
left en één voor de right hemisphere). Heel veel wetenschappelijks
wordt daar niet mee gedaan, maar omdat de twee bestuurders één moeten
worden moeten ook hun memories 'mergen'. (Noem het een vleugje
Inception.) Een jongen/meisje-duo blijkt – goh – het beste te werken. En
dat nog wel interraciaal. Het meisje is eerst nog typisch... Aziatisch.
('That's not obedience, it's respect.') Later blijkt ze, heel Westers,
en letterlijk en figuurlijk tits and ass te hebben. Continentaal
Europa komt er in de Unicef-kalender bekaaid vanaf. Wij zijn geflipte
wetenschappers... (Eén wetenschapper brengt het soort humor dat je op
YouTube overal ziet.) Leukste onbedoelde grapje is een 'haantjesgevecht'
tussen de twee latere love interests. Het meisje maakt al kreunend
ontzettend veel lawaai. De jongen zwijgt en stoot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten