Prisoners

Retespannende crime-film, in Fincheriaanse stijl. Toch is de Se7en-achtige duisternis – hoe geslaagd ook – een beetje een trucje. Het regent de hele tijd, en alle huizen zijn pikdonker of vervallen. Urban desolation. Het ogenschijnlijk zo gecompliceerde verhaal is een goochelshow. Alles wijst op een onoplosbare zaak, en als die oplossing dan toch komt, ontbeert een lekker 'aha zo zit het dus'-momentje. Prisoners is zo'n film waarin grote namen lelijke (dus echte) mensen spelen door een bril op te zetten. Paul Dano is met ziekenhuisbril de grootste creep, en met hem gebeuren die je bijblijven. En hoe! De kids van twee gezinnen worden op Thanksgiving ontvoerd, en Dano staat als weirdo met een campertje in de buurt. 1 + 1 = 2, denkt vooral pa Hugh Jackman. (Lelijk, met baard.) Jake Gyllenhaal als gefrustreerde agent (lelijk met buikje) heeft zo zijn twijfels, en begint aan een aanvankelijk smakelijke puzzel. Hij moet een super-agent voorstellen die nooit een zaak heeft verloren, maar in de loop van de film vallen de puzzelstukjes vrijwel continu in zijn brede schoot. Jammer eigenlijk. Typerende genoeg is de vrij onbekende acteur (David Dastmalchian) de meest intrigerende en surreele verdachte. Hij krijgt echter weinig tijd. Doolhofjes spelen dankzij hem wel een rol, maar verder is de film is niet zo'n briljante breinbreker of karakterstudie als ze pretendeert. Dat laat onverlet dat de kijker dik tweeënhalf uur moeiteloos wordt gevangen.