Het is een beetje gemeen van me, maar
eigenlijk vond ik die Gloria maar een wicht. Dat eeuwige verleidelijke
glimlachje! Ze is nu niet bepaald een muurbloempje, ondanks d'r
afzichtelijke bril. (Een exemplaar uit de goede Hollywoodse 'lelijke'
eendjes-traditie...) Gloria is al jaren gescheiden. De kinderen zijn in
de dertig, en hebben het wel gehad met haar
bemoeienissen. Dan maar weer naar de dansvloer, denkt Gloria. Is het een
midlife crisis of oprecht plezier? De eindeloze hobbyclubjes waar we de
vrouw zingeving zien zoeken doen het eerste vermoeden. Bovendien gooit
ze zich wel heel fanatiek in de armen van een kerel die zich aanbiedt. Al
typende vraag ik me af waarom ik de film niet als een vijftigers-versie
van
Muriel's Wedding heb kunnen zien. De muziek is ten slotte
ABBA-esque. Gloria's nieuwe liefde heeft zichzelf zogezegd ná de midlife
crisis heeft opnieuw uitgevonden. Zo beweert hij in elk geval keer op
keer. Elke keer wordt het minder waar. Ik begon een Catfish-achtige
onthulling te vermoeden. Dialogen tussen de twee blijven echter vrij
summier, van echte liefde is geen sprake. Beide leven hun eigen
overgeacteerde 'script'; een 'avontuurtje' voor dummies. Misschien is de
film toch wel tragisch, zo bezien. Het liedje van Jobim dat de film in
tweeën deelt hakt er in elk geval in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten