Elysium

De eerste drie minuten zijn nog het best aan deze sci-fi film. Een intiteling met sfeervolle lettertjes, en dito beelden. De aarde is eind 21e eeuw in een groot vergiftigd 'slum' veranderd, maar net buiten de dampkring hangt een groot Mercedes-teken. Binnen deze perfect circle hebben de rijken zich teruggetrokken, in een subterran wit paradijsje. Meteen rijst de vraag: waarom eigenlijk zo dicht bij aarde gebleven? Waarom geen koers zetten naar een ander zonnestelsel, zeker gezien het feit dat men op Elysium wel in staat is om alle mogelijke ziekten in een zonnebank te genezen. ('Re-atomizing'...) Terug op aarde vent de film op de vlooienmarkt aangeschafte sci-fi elementen uit. Mad Max meets Johnny Mnemonic. Matt Damon hosselt zijn kostje in een onbestemde fabriek bij elkaar. Eén van de citizens van Elysium runt daar met Jorg Haider-achtige evilness de boel. Zoals vaker in het genre zijn er echter veel te veel bad guys, met Jodie Foster als matig dieptepunt. Segregatie-specialist Neil Blomkamp heeft gelukkig nog een Suid-Afrikaner meegenomen. Sharlto Copley spreekt 'wife' uit als 'waffle' en is zodoende best vermakelijk. Tussen al het geschreeuw en epileptisch wapengekletter valt Matt Damon zo nauwelijks meer op. De eindeloze aanzetjes van het script botsen verwoed tegen elkaar op, maar pas aan het einde smelten ze heel even samen.