Ja, het is
een échte trilogie. Dit derde deel spiegelt het
eerste, waardoor het
tweede deel óf het minst óf de sleutel wordt... In elk geval worden de
(visuele) patronen almaar duidelijker. Hoffnung heeft de mooiste shots
van de reeks. Mensen in kille rijtjes gevangen, verwikkeld in een
eindeloos herhaalde activiteiten. (Koprollen, cirkeltjes rennen,
polonaise door het zwembad.) De hele trilogie lijkt wel een schreeuw om 'fremdzwang'.
Laat iemand ons dwingen onze lusteloze apathie achter ons te laten.
(Wildeman, God, Dokter redt ons!) Van de drie vrouwen uit de reeks is de
jongste het minst schuldig, en degene die het meest een vaderfiguur
nodig heeft. Ze gaat hier op dieetkamp, waar ze tussen de fatsos
(verbale) lesjes in intimiteit krijgt. (Net zoals haar moeder in Kenia
daarover 'lag' te filosoferen...) Maar seks is eigenlijk niet wat dikke
Melli nodig heeft. Ze projecteert haar onbestemde verlangen op het
ultieme Grunbergiaanse Seidl-personage van de reeks. Een Saab-bezitter
die het 'randje rijden' tot ultieme kunst heeft verheven. Eén millimeter
verder en hij is een héél vieze crimineel. Nu is ie haast even tragisch
in zijn spelletjes met het jonge meisje. Seidls mannen worstelen net zo
goed. In een bijzonder grappige scene belanden de meisjes in een
'tanzbar'. Eén man ligt al laveloos aan de bar. Twee anderen bestuderen
het nieuw aangekomen vlees. Danstijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten