Tabu

Twee films voor de prijs van één. Het is een talentje, die Miguel Gomes. In Our Beloved Month of August was een eigenzinnige maalstroom, Tabu is een meer klassieke Europese-arthouse film. Zeer chique gefilmde kalmte. De Portugese poëtische tristesse van Pessoa ontmoet Murnau (of gewoon The Artist). Het begint al met een fantastische openingsscene. Een piano tinkelt als een harpje, en een Livingstone-achtige man met een tropenhoed staat depressief te wezen, terwijl om hem heen de natives voorbij komen sjouwen. De koloniaal op avontuur. Claire Denis. Maar voor we naar het Portugese verleden schieten krijgen we een modern katholiek verhaal, dat goed op Seidl aansluit. (De filmdelen heten hier 'Paradise Lost' en 'Paradise'.) Een vrouw van middelbare leeftijd wacht op het vliegveld van Lissabon tevergeefs op een Pools nonnetje. Zo blijft er mee tijd over voor de excentrieke buurvrouw. In het volgende fenomenale shot vertelt deze diva (met Gena Rowlands-zonnebril) over een droom, die haar richting casino bracht. Een mysterieus typetje, met een mysterieus verleden. Gomes serveert het met een vleugje Kaurismäki-humor en een uurtje later glijden we soepel in het paradijselijke twee deel. Mount Tabu. De jaren '60. De decadente slotjaren van het Europese wereldrijk. Het is gedaan met dialogen, enkel voice-over volstaat om een koloniaal melodrama overeind te houden. Bijna elk moment kan de film op pauze om van een compositie te genieten.