vrijdag 20 juni 2014
The World's End
Laatste (?) rondje om de kerk voor Pegg en Frost. Ze waren toch al eens in een
Britse smalltown geweest waar ze een zombiefilm parodieerden? Okee, de
bad guys zijn hier technisch gezien geen zombies, maar veel scheelt het
niet. Veel erger is dat de film totaal niet grappig is. Twee keer
geglimlacht. Wat een afgang. Aanvankelijk lijkt er ook iets heel anders
geparodieerd te gaan worden. Pegg zit als een soort James Hetfield in
een zelfhulp-groep te reminiscen over bier, en trommelt later zijn
vrienden op, for old times sake. Ik zag een film voor me waar alle
hedendaagse bromances én classics als The Big Chill op de hak werden
genomen, gedoopt in liters lager. Het bier vloeit wel rijkelijk, maar
dronkemanslol is géén stoner-humor. (God wat was 'Paul' hilarisch,
vergeleken hiermee.) Nadat het vrienden groepje aan de pubtocht is
begonnen – in Breda noemen ze dat een 'kluntocht' – ontstaat er plots
een Matrix-achtige knokpartij in de toiletten. Het is het begin van heel
veel geweld en nog meer smurfenbloed. De makers hebben fanatiek hun
best gedaan op de geweldschoreografie, en laten die begeleiden door een
ronkend Zimmer-orkestje. Dan is het dus geen parodie meer hè, maar
gewoon een formulefilm die enkel tienjarigen aan mag spreken.
Labels:
Edgar Wright,
films uit de jaren '10
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten