'Is
that song really playing?' De net 'vrijgelaten' psychiatrisch patiënt
Bradley Cooper heeft iets met liedjes. 'Can you play Ride The Lightning
by Metallica?' vraagt hij op een huisbezoekje. Stevie Wonder triggert
juist volkomen verkeerde gedachten. En uit (of aan) die 'state of negativity' had
ie na maanden opname eigenlijk ontsnapt moeten zijn! Silver Linings
begint scherp en bijzonder grappig. In hoog tempo volgen de brute Family
Guy-achtige onzinnigheden elkaar op, gecombineerd met slackerende David Gordon
Green-tragiek. De editing is totaal neurotisch, het hoofdpersonage idem
dito. Middenin de nacht staat ie bij zijn ouders aan het bed
Hemingway uit te doeken te doen. Wat later komt hij – joggend in een
vuilniszak! – Jennifer Lawrence tegen. De bloedjemooie Lawrence, mogen we
wel zeggen. Jemig. De rauwheid is meteen om zeep. Haar looks willen we heus wel door de vingers zien, maar de morele lesjes... Je zou denken
dat ons hoofdpersonage daarvoor naar therapie gaat ('I don't want to go
to therapy!'). Maar nee. Lawrence dus. Zij vindt de 'strategy' waar ons
hoofdpersonage zo naar snakte. Twee halve gekken maken één, en de
samenleving kan weer rustig slapen. Het is dat de buitenbocht-geintjes
aan de zijlijn nog mee mogen doen – rond goklustige papa De
Niro bijvoorbeeld – maar uiteindelijk wordt het toch een behoorlijk afgezaagde
romantische tearjerker. Lawrence en Cooper luisterend naar een liedje
van Dylan. Garden State all over again.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten