Greetings From Tim Buckley

Eigenlijk is het Tim die de groeten krijgt. En meer ook niet. Hoewel de film genoeg van zijn liedjes laat horen, gaat het armetierige verhaaltje over Jeff. De paar flashbacks die Tim krijgt zijn zo onwaarschijnlijk summier en onbelangrijk dat ze net zo goed achterwege hadden kunnen blijven. En dat terwijl er met wat inspiratie toch best wat parallellen waren te trekken. Jonggestorven bijzondere stemmen, en behoorlijk onhandelbare mensen. Jeff wordt vertolkt door een kerel die puur op uiterlijk lijkt te zijn uitgekozen. Ja, hij kan het vocale 'van hmm naar iiiiiiii!'-effectje, maar om nou te zeggen dat zijn zang an sich indrukwekkend is. Neen, eerder ridicuul. (Als een groot artiest balanceerde Jeff natuurlijk zelf ook al op dat koord.) Veel problematischer is dat deze lege film weliswaar bestaat uit het 'stagen' van een tribute voor Tim, maar dat de band waarin Gary Lucas Gary Lucas speelt nul komma nul indruk maakt. Al wat er aan verhaal overblijft tussen de uitvoering en de repetities is autistische klootzak Jeff die met Imogen Poots wat onbestemde reisjes maakt en wat onbestemde emoties uit. In een erg grappige scene jankt Jeff tranen met tuiten, en deze kijker had geen idee waarom. Omdat ie zijn vader – die hij nooit kende – miste? Yeah right...