Via een boek uit 1897 (!) naar de
Kramer vs. Kramer van deze tijd. Vooral de relationele versnippering
valt op, al zal dat wel een cultuurpessimistische illusie zijn. Toch,
mensen hebben veel meer oppervlakkige contacten. Kennen überhaupt meer
mensen. Bovendien is iedereen per smartphone dag en nacht 'oproepbaar'.
Julianne Moore sjouwt hier als Garbage-achtige zangeres rond met d'r
foon, én met een schare aan kennisjes en familie. Dochter Maisie ('you
know I really love you') is interessant als er wat tijd over blijft, maar er
moet vooral geleefd worden. Hetzelfde geldt voor echtgenoot Steve Coogan,
al komt die 'r in het scenario toch makkelijker mee weg. (Om de
eenvoudige reden dat hij vaker uit beeld verdwijnt!) Inuit-meisje Maisie
(ze zou toch niet geadopteerd zijn?) moet het hebben van de nieuw
aangepapte relaties. Een lieve Schotse nanny wordt het dinnetje van pa.
Een slacker pur sang het nieuwe vriendje van ma. Hij staat als een groot kind in goed contact met de basale geneugten des levens. (Eten. Dromen.) De hele film
is opgetrokken rond Maisie, wat eerst de oppervlakkigheid versterkt –
een meisje in situaties die ze niet helemaal doorziet –
maar haar apathie maakt het gesol ook indringender. Echt rauw wordt het
verder niet. Daarvoor is de afwikkeling een al te zoete constructie.
Henry James opteerde terecht voor een cynisch coda.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten