Goochelaars en
geesten. De orthodoxe joodse gemeenschap fascineert altijd. De outfits
alleen al. De rabbi is met zijn rijk versierde jas een
carnavalsuitvoering van een tovenaar. Ik googlede 'big jewish hat' en
leerde dat die dingen Shtreimels heten. De mannen lopen erbij als
levende schaakstukken. Fill The Void maakt naar meer nieuwsgierig, en zo
is de film misschien ook wel bedoeld. In het begin wordt Poerim
gevierd, en zie daar, twee van de personages heten Mordecai en Esther.
Het drama ontstaat door hen, maar niet mét hen. (Spoiler!) Esther
sterft, waarna pa met het zoontje Mordecai blijft zitten. Hij overweegt
een 'move' naar België, maar de oplossing ligt dichter bij. Het jonge
meisje Shira staat popelend om uitgehuwelijkt te worden
in de openingsscene op een 'date' te wachten. ('Hij staat bij
de zuivelsectie!') En alleen maar kijken hè. Het lijkt wel Austen... Het
volgende uur zien we hoe twee mensen zachtjes richting het
onvermijdelijke worden geduwd. Met wat druk van de familie, maar toch
ook gewoon de stroom van het leven volgend. De soundtrack is me wat te
cheesy (Orthodoxe boybandjes, ze bestaan!) maar de emoties zijn mooi
klein gehouden. In het eerste echte gesprekje zit de weduwnaar
zenuwachtig heen en weer te wiegen. Zo lijkt de toenadering wel een
religieus ritueel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten