Normaal
lokt een minder werk van Bruno Dumont toch een stevige reactie uit.
(Dat je het idee hebt de slechtste film ooit gezien te hebben,
bijvoorbeeld...) Maar Camille Claudel is schokkend saai. Gewoontjes
zelfs. Misschien had Dumont dat religie-thema even te ver uitgebeend.
Juliette Binoche speelt de titelrol nochtans niet onaardig. Vooral
visueel is haar rol dapper. Binoche is oud en lelijk, zonder dat het
overdreven wordt. Ze zit in 1915 bij de nonnen in de inrichting,
geplaagd door wanen. De nonnen zijn - in tegenstelling tot wat je
verwacht - lief en hulpeloos. Ze blijven die typische zachte-sector vraag
stellen: 'hoe gaat het vandaag?'... Of je nou als non 24 uur in een
inrichting werkt, of er opgesloten zit, maakt het eigenlijk veel
verschil? Binoche's mooiste moment ontstaat tijdens het bekijken van een
toneelstuk, dat door de gekken wordt geoefend. Dumont focust zoals
overal doet doet rustig op Binoche. De actrice doorloopt tijdens het toneelstuk een hele reeks aan emoties. Heel eenvoudig, best intens. Maar
het is een van de weinige echt goede scenes. Als de film richting einde
van personage wisselt, en ruimte maakt voor diepreligieuze voice-over
dwaalden mijn gedachten helemaal richting andere, aardse zaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten