De
Waalse treurnis begint blijkbaar al in de Kempen. Lege
dorpjes, één supermarkt, boerderijen die niet meer floreren, recht aan
de snelweg. Maar ook, dure villa's en bijbelclubjes. Het is de setting
waarin jongetjes als Kid ravotten. Meisjes zijn hier volslagen afwezig.
Kid is het schoffie, zijn iets oudere broertje het engeltje met
page-kapsel. Beide bekommeren zich om hun moeder, die eerst nog 'gewoon'
depressief lijkt. Ze zweeft als een gedoemde duistere fee door het
huis, waar halfgesloten rolluiken de zon buiten dienen te houden.
L'Humanité all over again. En in lijn met Bruno Dumont lijden de
personages in de film op haast religieuze wijze. Het effect wordt
versterkt door de fenomenale muziek. Drones, orgels die ein-de-loos op
één akkoord blijven hangen en anonieme koorgezangen. De dramatische
gebeurtenissen die volgen zijn bijna ergerniswekkend wreed. Toch weet
regisseur Fien Troch de film op een indringend spoor van langzame maar
onvermijdelijke ontsporing te houden.Wel verlichten de jongetjes de
sfeer af en toe met strapatsen. 'Amai ik zat vast', zegt er eentje na
een fenomenale bos-stunt. Nog leuker zijn hun activiteiten in de
treurige buurtsuper. Kid stort een ongelofelijke hoeveelheid snoep op de
band. 'Dat is 16,20'. 'Kep maar 5...'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten