Een echte classicistische film.
Als er een gedicht wordt geciteerd is het van TS Eliot, als er een
schilderij wordt bekeken is het een Rembrandt. Voor minder doen de
mensen van de goede smaak het niet! A Late Quartet volgt de dan ineens
wel héél soapy relationele verwikkelingen binnen een strijkkwartet. De
hardcore variant onder de klassieke composities. Zodoende was ik aan het eind
van de film was vooral benieuwd naar de Korngold-aria... Het kwartet
wordt vertolkt door topacteurs PS Hoffman, Christopher Walken, Mark
Ivanir en Catherine Keener. Omdat het viertal het verhaal óók nog met
een participerende wilde dochter moet delen gaat het al snel van
hapsnap. De gezinscrisis bij Hoffman en Keener is aardig – merk op hoe
vooral de moeder weer de verwijten krijgt – maar de kunstcrisis binnen het
kwartet is eigenlijk veel interessanter. Hoffman speelt letterlijk
tweede viool. Zijn jarenlange gefnuikte frustratie vindt zijn
uitlaatklep als de oude maestro Walken in de fysieke malheur raakt.
Walkens haar zit ondertussen zoals het altijd zit, en zoals altijd komt hij er weer
mee weg. Ivanir heeft de meest interessante rol. Hij is de geobsedeerde
perfectionist om wie het kwartet draait. Streng voor anderen, geen
contact met zichzelf. In een cameo zien we trouwens de
onverbeterlijke Wallace Shawn. In een restaurant. Waarom zou je 'm ook
naar de set brengen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten