De aanwezigheid van Monica Bellucci
verklapt het in de intiteling al. Dit is niet de 'echte' Iraanse film,
waarop ik hoopte. Hier geen kritiek op het regime van binnenuit – want
daaruit lijkt Iraanse cinema toch altijd te bestaan – maar vanuit een
wat gemakkelijkere Istanboelse zetel. Regisseur Ghobadi maakte eerder
het wilde
No One Knows About Persian Cats, maar Rhino Season heeft daar
niets van weg. De beelden zijn juist hypergestileerd. Iemand heeft
driftig zitten photoshoppen. Prachtig coloriet, kunnen we dan mompelen,
maar vaker wordt de film zo wel erg neppig. Nu is het verhaal toch al
een uiterst verwarrend duister sprookje, met Grieks tragische momenten.
Water is een associatief thema. Seks in het water, waterboarding, auto
te water.We zien hoe een dichter én zijn vrouw (Bellucci) eind jaren '70
in de bajes belanden wegens verkeerde gedachten. De maalstroom van
geweld is er indrukwekkend. In het nu rijdt de inmiddels oude dichter apathisch door de
Turkse metropool. Niet geheel toevallig komt hij twee jonge vrouwen tegen.
Zonder hoofddoekjes en modern opgemaakt. Een verademing... Blijken het
hoeren. Hmm. Het plot is ondertussen afwisselend onnavolgbaar, en dan
weer voor de hand liggend melodramatisch. Aardige associatieve gedichten
konden niet verhinderen dat ik langzaam afhaakte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten