'Are
you a lying?' 'No.' 'Are you a liar?' 'Yes.' Kan een film
tegelijkertijd saai én intrigerend zijn? Ik heb de neiging PT Anderson
het voordeel van de twijfel te geven, maar aan de andere kant, had ik 'm
dat al niet gegeven met
There Will Be Blood? Die film bestond dan in
elk geval nog uit een paar conflicten. The Master is op een vreemde
manier leeg en kalm. Joaquin Phoenix speelt een tanige gek, die een paar
keer flink uitbarst, maar gevaarlijk of meelijwekkend wordt ie niet.
Hij is geen Shannon in
Take Shelter. De marinier is een
postgetraumatiseerde doler geworden, recht uit de Wereldoorlog kan hij
zijn rust niet vinden in een warenhuisje. (Zelfs niet als zijn hunger
for pussy gevoed wordt.) Wat later maakt The Master zijn entree. PS
Hoffman kan symbool staan voor de film. Hij is achteloos goed, maar het
is ook wéér een keer Hoffman in een Anderson-film. Hij had zijn
definitieve vertolking in diens oeuvre al gegeven. De
Scientology-achtige goeroe (één deel onzin, één deel hypnose, één deel
self help-clichés) neemt Phoenix op geheel eigen wijze in behandeling.
Of de therapie werkt lijkt niemand te interesseren. Zo kabbelt de film
uitzichtloos, met op de achtergrond een broeierige Amy Adams, die niks
met d'r rol mag doen. Jammer, want dat het hoofdpersonage zijn redding
in vrouwen moet vinden, is overduidelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten