Het is een klein wonder dat het
derde deel uit Linklaters 'stelletje'-reeks nog zo goed kan zijn. De
beste? Misschien. Film 1 met de 'romantische ontmoeting' is filmisch
gezien het makkelijkste. Wie zwijmelt er nu niet graag weg bij een jong
stel. Film 2 is hard werken, maar volstaat als reboot om de boel weer
aan te zwengelen. En nu is het tweetal de veertig gepasseerd en nadert
een midlife-crisis. De aloude vragen. Is dit het nu? Heb ik bereikt wat
ik wil bereiken? Kan het nog anders, áls ik dat al zou willen? Linklater
vangt de minotaurus meteen goed bij de hoorns, in een bijna Iraans
aandoende eindeloze autoscene. (
Copie Conforme is sowieso nooit ver weg,
zeker omdat Hawke als beroemde schrijver ook heel 'meta' werkt.) Hawke
ginnegappend achter het stuur, Delpy mopperend over een d'r carrière,
het kroost uitgeteld achterin. Maar Hawke heeft net daarvoor zijn
'gescheiden' zoon op het vliegtuig gezet, en twijfelt. Juist dan beginnen
die ambities van zijn echtgenote ineens te jeuken. Het is het begin van
anderhalf uur discussiëren én leuke grapjes. Aanvankelijk nog met wat
andere vakantiegasten (de film is dan op zijn meest 'tegelig') maar
later - zoals gebruikelijk in de serie - wandelend met twee. In een
hotelkamer wordt het echt de aloude battle of the sexes. Ik koos netjes
partij voor Hawke, maar Delpy is ook niet mis. Dominant en zeer
overtuigend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten