'Soll ich mich waschen, or wünscht du dich mich in Natur?' Schicksal- en
snikkeldrama van Fassbinder, immer van 'diesen Extremen'. Het begint
allemaal op een Rommelplatz, met ouderwets foute Schau. Een
'talking head' neemt de benen, en wint zich een plaatsje onder de elite,
daar waar men lekker lethargisch rondhangt. Theatraal langweilig.
Aanvankelijk kan de 'lottokoningin' met de vierkante schurkenkop – onze
regisseur zelve! – er prima van genieten. De nichten met en zonder
klasse gaan gezellig van bil, of praten erover. Size matters. Daarom
duurt het waarschijnlijk altijd veel te lang bij Fassbender. Langzaam
keert het geluk, en lanceert het scenario een geinige
Pygmalion-deconstructie, of liever, destructie. Proleet Franz Biberkopf
(die naam zou RW later nog eens recyclen) wordt een treurig slachtoffer
in naam der vooruitgang. Een metafoor van heb ik jou daar.
'Representieren, zum beispiel'. De rijken weten de armen heel snel hun
geld afhandig te maken (en nooit omgekeerd). Had Fassbender 'r daar maar
een stevige punt achter weten te breien! Hij moet echter ook nog even
een van zijn eigen geliefden opzoeken. Ben Ali in Marokko. Meer en meer
verandert de film in een privé-obsessie, vol flauwe taalgrapjes. De
kijker wordt afgestoten, lichaam en geest gescheiden. 'Organisch sind
Sie gesund.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten