'Let
me give that a little thought.' Er bestaat weinig langspeel-werk van
Laurel & Hardy, dus in al die jaren van films kijken, waren ze hier
nog nooit langsgekomen. Ze hebben dan ook minder snob-appeal dan Chaplin
en Keaton. De Dikke en de Dune, dat is toet toet boing boing, hakken en
smijt-werk. In deze feature trekt het duo als muizenval-verkopers naar
Zwitserland. Geen muis te bekennen, en de setup resulteert slechts in
een enkele gas-grap, iets wat in 1938 nog net kon... De
muizenissen spelen zich verder af rond een hotel, een standaard
filmlocatie, omlijst door een standaard musical-plot. Het gezang wordt
ijverig volgehouden, en onze helden doen zelfs een dansje. De Dikke
schudt zijn kont functioneel. Ware dit een Lanting-productie dan was
Karin Bloemen ingevlogen als operette-zangeres, nu kwijt de dunnere
Grete Natzler zich met zichtbaar plezier van haar taak. Voor een filmpje
van zeventig minuten valt het oudemannentempo op en tegen. Een bellenblaas-orgel
van Tati blinkt visueel-muzikaal uit. Voor de beste grappen moeten we naar collega simpletons van het duo D's, de dieren. Een
Sint-bernardshond wordt met hulp van een ander beestje voor de gek
gehouden. Soms is een cartoon-concept genoeg: Twee mannen met een piano
op een hangbrug. Eén gorilla. 'It was a mere nothing combined with a
terrific pleasure.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten