'It's a confirmed
statistic man.' Fucking, fucking en nog eens fucking.
Tarantino-collaborateur Roger Avary weet wat we willen. Neuken, en, the
opposite of sex, geweld. Of moeten we van een fysieke Janus-kop spelen?
(Lasch zei al dat de termen voor seks steeds meer een gewelddadige
bijbetekenis hebben gekregen.) Een film als The Rules of Attraction
toont die dubbelzinnigheid. Slut seeking en cynicism delivering. Liefde
blijkt een grap, en zelfs de werkelijk verliefde wordt niet langer meer
geloofd. (Al was het maar door zijn eerdere gedrag!) Je kunt veel van
Bret Easton Ellis zeggen, maar niet dat ie zijn hand niet in de kut van
onze tijd heeft. Avary's adaptatie zwengelt met visuele flair de
misantropie goed aan. Vooral de vrouwen zijn cynisch – helaas doet
Christina Ricci niet mee. Ze was te oud zeker... De eye candy is mij nu
wat te eye candy, de bewuste walgelijkheden te obligaat. 'Moving through
the doorway of a nation', met giga-passen. Sean Bateman hengelt een
film lang vergeefs naar de liefde van een grietje met Griet op de
Beeck-kapsel. Hij vergeet te kijken naar de ware. De smeerboel piekt in
dé juxtapositie. Nudity en blood, voor de Warpaint-fans. Ik genoot zelf
braaf van de Harry Nilsson-drone, en een paar rake flodders. ('Rome,
it's like L.A. with ruins') Het duurt allemaal wel lang, Avary moest
zijn XL-versie zeker tonen. 'It's Dick!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten