'Drill
ye terriers, drill!' Vroeg, eindeloos western-epos van John Ford, over
het ultieme western-onderwerp. De komst van de trein. Oost en West
worden verbonden, naar een idee van hindoe-god Abe Lincoln, die als een
spook boven de film zweeft. Het was nog maar een halve eeuw geleden dus
de meeste oudjes hadden het (en Hem) nog meegemaakt. De film toont zich
uiterst trots op haar 'accurate and faithful' eigenschappen – het wordt
er zelfs nóg een keer via een voetnoot ingehamerd. Toegegeven, zelfs de
Chinezen zijn niet weggemoffeld, al mogen zij niet 'spreken'. Die rol
is toebedeeld aan Ieren en 'eyetalians'. Oude en nieuwe American
dreamers, met 'the strong sense of progress' in de kop. Hun vlijt wordt
tegengewerkt door een blanke overloper, richting indianen, wat Ford de
kans geeft op wat actiescenes. Ze vallen nauwelijks op, en juist dat
bewijst hoe goed (en modern) ze zijn. Bouwjaar 1924! De humor is bepaald
níet bij de tijd – en voelt sowieso misplaatst. Het mooist blijven de
koppen van de 'forrin workers', de mannen die de 'bars of justice and
likker' bevolken. Levenslust en liefde voor zichzelf, dat kun je de
Amerikanen nooit ontzeggen, toch geen slechte eigenschappen.
De grote lijnen worden door Ford vlijtig bij elkaar gebracht. Like the
railroads. Maar enkel de hond sluit vrede met them fool indians. 'A
spectre from the past.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten