The Place

'Als je God wilt voelen, moet je zwanger worden.' Een Europese remake van een Amerikaanse tv-serie, dat kan dus ook! Ik noteerde bovendien 'Japans sardonisch', als kernbegrip. De nationale hokjes kunnen daarmee weer subiet de deur uit. God's dealmaker – of is het toch de duivel zelve? – zit in een cafe. Hoofdrolspeler Mastandrea zal kilo's aangekomen zijn op de set. Hij blijft maar eten en drinken. Een groep imperfecte vreemden komen langs, vragen Hem om een gunst, en vertrekken verbijsterd. Op het kruispunt van hun leven verkopen zij hun ziel. Geluk in ruil voor gruwelheden. Een faustiaanse setup, die sadomasochistisch-postmodernistisch wordt ingevuld. Vandaar mijn Japanse notitie, al komt ieder willekeurig kort verhaal van Auster snel om de hoek piepen. Misschien zou de film zelf ook beter als kortfilm zijn geweest, aangezien we – dapper! – de hele tijd in dat cafe blijven. Een weeïge soundtrack (als een trailer) en schimmige lenzen moeten dit minimalisme voor de massa verdoezelen. Dergelijke goocheltrucs doen uiteindelijk meer kwaad dan goed. Het scenario zit van zichzelf al snappy in elkaar. Vol cynische rechtvaardigingen en lesjes acceptatie. De lijnen kruisen elkaar als op een magic board, en vormen, dus toch heel Italiaans, een geinige bijbel-update met een lachwekkend appeltje tot besluit. 'Things don't always make sense.'