La Holandesa

'Ik ben nog niet klaar.' Ook in Chili tikken Nederlandse filmmakers eerst even die semi-naakt-scenes af. Rifka Lodeizen is een stoot, en dat wordt haar meermaals verteld door de boludo's en macho's die Zuid-Amerika bevolken. Ze is met haar vriend richting een Nooit Meer Slapen-land vertrokken om te herbronnen. Het bloed in de wc (toch nog altijd een shocker!) geeft de ondubbelzinnige hint waar het om gaat. Een uiterst fysiek verdriet. Mij leek het interessant wanneer de film om die reden een verdringingstocht zou worden, als een omkering van de gangbare roadmovie. Zij ontkent, hij ontkent. En dan maar stug doorgaan met proberen. Uiteraard niets van dat. La Holandesa blijft binnen de kaders van het genre. Een roadmovie hoort nu eenmaal een verwerkingstocht te zijn – het Westerse helen in het land van de Ander, via de Ander. Rifka vertrekt op kindertoer, ze blijft maar kroost tegenkomen. Had aardig kunnen zijn, als de ontmoetingen achtelozer waren geweest, en niet pregnant van symboliek. Ook begint op te vallen dat niemand Chili een leuk land lijkt te vinden. De Chilean Holiday oogt meestal als grauwe zooi, een extreme landschappen-expeditie. Erg prikkelen wil het na die beginfase nooit meer. Gelukkig blijft Rifka een topactrice. Een keer in Amerika proberen? 'Misschien hebben we ook te weinig gepraat.'