Aus dem Nichts

'Was Sie sehen können sein keine Persone mehr.' Een goed melodrama hoort je in het gezicht te meppen. Op tijd, en bij de tijd. Daarom had ik graag gezien dat Fatih Akin een film over een IS-aanslag had gemaakt. De Duits-Turkse regisseur heeft die multiculti-wereld scherp op het netvlies staan. Hij weet wat er speelt in de Hamburgse wijken waar Turken een reden van bestaan hebben gemaakt. Eigenhandig. (En in BWM.) Juist voor hen zou een bommetje van IS intrigerende fricties geven. De boel ontploft hier inderdaad. Maar de daders blijken al snel nazi's. Was anders ist neu? Met zulke (zwart)-witte schurken maakt Akin het zich erg gemakkelijk. Een pure evil advocaat met een weggekrabte SS-tattoo op zijn voorhoofd, weet je wel... Dat het drama piekt tijdens 35 minuten rechtszaak zegt genoeg. Het stukje woordzwaardvechten is uiteraard weer intrinsiek interessant, maar filmisch? Nauwelijks. Bovendien voelt de kijker dat – wil de film verder – een ongeloofwaardige twist nood-zakelijk zal zijn. Meevaller, in het derde deel van de tragedie vertrekt het slachtoffer en de twee nazi's naar het land van de Gouden Dageraad. Ik pleit voor een wraakfinale van twintig minuten zonder ook maar 1 gesproken woord. Een artistieke uitdaging. Nu blijven we zitten met de vraag: mag men in Duitse cafés werkelijk nog roken? (Of alleen als je slachtoffer van een bomaanslag bent?) 'Danke für Alles.'